‘Kabinet moet kritische kamer evacuatie uit Afghanistan uitleggen’
Het is de eerste kop in mijn nieuwsfeed vanmorgen. Een gevoel van moedeloosheid overvalt me.
Daar gaan we weer.
‘Kabinet moet kritische kamer evacuatie uit Afghanistan uitleggen’
Het is de eerste kop in mijn nieuwsfeed vanmorgen. Een gevoel van moedeloosheid overvalt me.
Daar gaan we weer.
Als mensen praten over verandering, is aan gespreksstof zelden een gebrek.
Maar niet elk gesprek over verandering leidt tot verandering. We verspillen vooral veel kostbare tijd als we te lang blijven hangen in abstracties, modellen, rijtjes en definities. Dan verliezen we ons in de beschouwing. Alleen het verstand is aan het woord, het gevoel staat op mute.
Soms zijn twee stellingen allebei een waarheid als een koe, maar kunnen de koeien elkaar bijten als je ze samen in de wei zet. Zoals bij deze twee:
“We moeten wendbaar zijn”
“We moeten evidence based veranderen”
Want bij wendbaarheid denken we vooral aan snel schakelen en bij evidence based veranderen aan bezinnen voor je begint.
Waar kunnen ze elkaar toch ontmoeten?
Niets is mooier dan helpen.
Maar soms is het toch beter om niet te helpen. Je kunt er immers ook in doorslaan. Dan help je tegen de klippen op, alleen om achteraf gefrustreerd te verzuchten:
“Ik wilde alleen maar helpen.”
Als jij -net als ik- iemand bent die graag helpt, is het belangrijk om zo goed mogelijk in te schatten of je hulp kans van slagen heeft. Dus heb ik een handig hulpmiddel gemaakt. Het is een beslisboom met zes vragen.
Het is een zuchtklus.
Een plan beoordelen dat iemand anders heeft gemaakt.
Het Masterplan voor de strategie-implementatie. De subsidieaanvraag voor het regionale samenwerkingsverband. De sheets over de Transformatie-roadmap.
Hoe kun je zien of zo’n plan goed is?
Je hebt ze overal.
Zeikerds. Zuigers. Afbrekers.
Wat doe je met ze?
In Hoe overleef ik moeilijke mensen? beschrijft de psycholoog Jörg Berger zeven persoonlijkheidstypen die ieder van ons met hun problematische gedrag op de proef kunnen stellen. Eén van die typen noemt hij negatieve mensen.
“Ik doe alles op gevoel” zegt de zwemkampioene tegen de verslaggever.
Op de achtergrond staat haar coach met een stopwatch in zijn handen.
Ze neemt beslissingen dus ook op basis van feiten. Maar ze vindt haar gevoel blijkbaar belangrijker dan haar verstand.
In organisatieveranderingen circuleren vele benamingen voor de (groepen) veranderaars die erin opereren.
In het blog van deze maand ben ik op zoek gegaan naar een manier om enige orde te scheppen in deze veelheid van benamingen.
De term organisch veranderen is in veel organisaties regelmatig te horen. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de grilligheid en complexiteit die eigen is aan verandering.
Het lastige is alleen dat de term ook een rijke bron is van babylonische spraakverwarring, die de complexiteit van verandering alleen nog maar groter maakt.
“Met alle respect, maar ik vond je feedback nogal ongenuanceerd.”
“Ja sorry hoor, ik heb toch echt mijn best gedaan om iets positiefs uit je voorstel te halen.”
Je kent het wel: het gesprek is beleefd. Jij verheft je stem niet, en hij begint niet te schelden. Niemand hoeft 112 te bellen. En toch voel je dat jullie relatie is afgekoeld.
Er zijn weinig mensen die nooit een periode meemaken dat het leven pijn doet. Eén van de adviezen die deze mensen vaak krijgen, is dat ze ‘het tijd moeten geven’. En voor het blog van deze maand heb ik me afgevraagd of dat zo is.
Het is niet toevallig dat we de term sense of belonging zo vaak horen in organisaties. Het gevoel erbij te horen is immers hét fundament onder een warme en duurzame relatie. En warme en duurzame relaties – met klanten, medewerkers en samenwerkingspartners – zijn het meest kostbare kapitaal van elke organisatie.
Tien keer per jaar zoek ik naar antwoorden op een prangende vraag over verandering.
(En vanaf november 2018 zijn de blogs ook in het Engels te lezen)
Klik hier om te abonneren